Powiązanie semafora z innym sygnalizatorem przy sygnalizacji świetlnej: świecenie żarówek kontrolowane jest przekaźnikami, które wykrywają przepływ prądu w ich obwodach. Zestyki tych przekaźników sterują obwodami tarczy ostrzegawczej lub innego sygnalizatora. Jak już wspomniano odbywa się to w przekaźnikowni, w semaforze są tylko transformatory i żarówki, a poszczególne sygnalizatory nie są bezpośrednio połączone kablami.
Sygnalizacja kształtowa: jeżeli tarcza ostrzegawcza jest kształtowa, to zwykle nastawiana jest osobną dźwignią (rzadko jedną dźwignią razem z semaforem), która jest mechanicznie uzależniona od dźwigni semafora (najpierw trzeba przełożyć jedną, aby móc przełożyć drugą). W przypadku tarczy ostrzegawczej przelotowej tarcza ta nastawiana jest razem z semaforem wjazdowym (tą samą dźwignią), a o nastawieniu/nienastawieniu tarczy decyduje sprzęgło elektromagnetyczne, które rozłącza tarczę od jej napędu jeżeli na semaforze wyjazdowym jest sygnał stój (sprawdzane jest to elektrycznie poprzez styki ramienne semafora). Jeżeli tarcza ostrzegawcza jest świetlna, można wykorzystać styki ramienne do sterowania jej obwodami.
Wygaszanie semafora: w przypadku urządzeń przeaźnikowych i komputerowych stale kontrolowana jest zajętość wszystkich odcinków w drodze przebiegu oraz inne warunki, jeżeli stan któregokolwiek elementu się zmieni (np. nagle nastąpi utrata kontroli położenia zwrotnicy), sygnał zezwalający wygaśnie.
Wygaszanie punktowe przy pomocy czujników stosowane było jedynie w starszych urządzeniach (mechanicznych, elektromechanicznych). W przypadku sygnalizacji kształtowej najczęściej w ogóle tego nie ma - sygnał stój nastawiany jest przez obsługę nastawni poprzez cofnięcie dźwigni.
